ალავერდობა, მოსავლის დღეობა, დაკავშირებული ჭირნახულის მოწევასა და დაბინავებასთან. იმართება ალავერდის ტაძრის კარზე, ალავერდის მონასტრის დამაარსებლის იოსებ ალავერდელის
სახელზე. იწყებოდა 29 სექტემბერს და გრძელდებოდა სამ კვირას.
სამსაფეხურიანი ციკლი (თავი ალავერდობა, შუა ალავერდობა და ბოლო
ალავერდობა) უკავშირდებოდა წინაქრისტიანულ რწმენა-წარმოდგენებს, კერძოდ,
მთვარის კულტს. ალავერდობაზე ღამის თევით მოდიოდნენ მლოცველები გარეკახეთიდან, ქიზიყიდან, ერწო-თიანეთიდან, ფშავ-ხევსურეთიდან, აგრეთვე მეზობლად მოსახლე ქისტები, დაღესტნელები და ელები.
ალავერდობასთან დაკავშირებული იყო ტრადიციული ბაზრობა, რომელმაც XIX
საუკუნის II ნახევრიდან ფართო ხასიათი მიიღო. გასაყიდად შემოჰქონდათ
სამრეწველო საქონელი, შინასამრეწველო ნაწარმი, მესაქონლეობისა და
მიწათმოქმედების პროდუქტები.
ატოცობა, გიორგობა-ქვაშვეთობა, წმ. გიორგის სახელთან დაკავშირებული რელიგიური დღესასწაული. იმართებოდა სოფ. ატოცში (ქარელის მუნიციპალიტეტი),
იწყებოდა ოქტომბრის I ნახევარში და რამდენიმე კვირა გრძელდებოდა
(შაბათ-კვირაობით). ატოცის წმ. გიორგის ეკლესიის მრევლს შეადგენდნენ
ქართლის დასავლეთ მუნიციპალიტეტებისა და ზემო იმერეთის მცხოვრებნი.
ახალკვირა, ახალკვირაობა (სვანეთში ეწოდებოდა "უფლიშ", სამეგრელოში "დიდი თანაფა"), სინკრეტული ხასიათის რელიგიური დღეობა. იმართებოდა აღდგომის სწორს.
ახოობა, ახოიანი მიწათმოქმედების სისტემასთან დაკავშირებული სათემო დღეობა. იმართებოდა გუდამაყრილ ბექაურ-წიკლაურთა გვარის ძირი ხატის - ფუძის ანგელოზის, "პირიმზის" კარზე (ხევსურეთი, სოფ. უკანახო), მონაწილეობდა გუდამაყრის მთელი თემი. ვინაიდან ეს ხატი სოფ. დუმაცხოში
უკანახოდან "გადმოსულად" ითვლებოდა, მორწმუნეთა პროცესია დუმაცხოდან ხატს
(დროშა-ბორაყს) "მიაბრძანებდა თავის სამკვიდროში", სადაც იკვლებოდა ზვარაკი და იმართებოდა პურობა. დღეობისათვის ლუდის
ხარშვა და საჯაროზე კოდით დადგმა უმთავრესად "შარვანიანთა" სახლიკაცებს
ევალებოდა. დღეობის დასასრულს იმართებოდა "ქვაბის წართმევის" ცერემონიალი.
გამარჯვებულ სახლიკაცს მომავალ წელს უნდა დაედგა ლუდით კოდი, რაც დიდ
სახელად ითვლებოდა.
გორიჯვრობა, წმინდა გიორგის სახელობის დღეობა. იმართებოდა გორიჯვრის
წმინდა გიორგის ეკლესიასთან (გორის მახლობლად) გაზაფხულსა და შემოდგომაზე.
მლოცველები მოდიოდნენ გორიდან, ატენის, დიდი და მცირე ლიახვის ხეობებიდან, კახეთიდან
და სხვა. მოჰყავდათ საკლავი, მოჰქონდათ საზედაშე ღვინო, ასრულებდნენ
საწესო რიტუალს. გორიჯვარს ავადმყოფთა განკურნების სასწაულმოქმედ ძალას
მიაწერდნენ. ვისაც გორიჯვრის წვერზე, ეკლესიასთან არ შეეძლო ასვლა, ის
გორის ძირში მდგომ გორიჯვრის ნიშთან ლოცულობდა. დღეობაზე ბაზრობაც
იმართებოდა. 1920 წელს გორიჯვრის ეკლესია მიწისძვრამ დაანგრია, მაგრამ
მორწმუნე მოსახლეობა გორიჯვრობას კიდევ დიდხანს დღესასწაულობდა.
გოჭის ხუთშაბათი, შინაური საქონლისა და ფრინველის გამრავლებასთან დაკავშირებული ადრე საგაზაფხულო დღეობა რაჭაში.
იმართებოდა ყველიერის წინა ხუთშაბათს. სადღესასწაულოდ ნასუქ გოჭს და
ყვერულს დაკლავდნენ, საღამოს "განატეხს" (შესაწირავ პურს) გამოაცხობდნენ და
საქონელს დალოცავდნენ.
დიდგორობა, ხალხური რელიგიური დღესასწაული ქართლში, იმართებოდა 7
(20) მაისს დიდროგის ველზე, სოფ. დიღომთან. დღეობაზე მოდიოდნენ დიღმის
ხეობის, ქართლ-კახეთის ზოგიერთი სოფლისა და თბილისის მცხოვრებნი. მოსულთა
შორის იყვნენ ხელოსნები და ვაჭრები, რომლებიც ჩამოტანილი საქონლით
ვაჭრობდნენ. დიდგორის მთის ძირში "მისალოცავში" საკულტო წესები სრულდებოდა.
აქვე კლავდნენ შესაწირს, ნათლავდნენ ბავშვებს და მართავდნენ პურობას.
დიდგორის მთის წვერზე მხოლოდ ის მლოცავები ადიოდნენ, ვისაც წინასწარ ჰქონდა
დათქმული. აქ შემონახულია წმ. გიორგის ეკლესიის ნანგრევები, რომლის
საკურთხეველთან ადრე აღმართული ყოფილა ფალოსის ქვის გამოსახულება (ამჟამად
დაცულია საქართველოს სახელმწიფო მუზეუმში). დღეობაზე იმართებოდა ჯირითი.
ყველა მოჯირითეს "მოვიდა გორაზე" (ასე ეწოდებოდა პატარა გორას) ერთხელ
მაინც უნდა შეეჭენებინა ცხენი. ქართლის გარდა დიდგორობა ხევსურეთშიც
იცოდნენ.
